การเปรียบเทียบความต้านทานเสียดทานที่เกิดจากแบร็กเกตชนิดมัดในตัวและแบร็กเกตมาตรฐานที่มัดด้วยตัวมัดหลายแบบ

Abstract

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบความต้านทานเสียดทานที่เกิดจากแบร็กเกตชนิดมัดในตัว และแบร็กเกตแบบมาตรฐานที่มัดด้วยตัวมัด 5 แบบ มัดลวดเหล็กกล้าไร้สนิมแบบเส้นตรงขนาด 0.021×0.025 นิ้ว เข้ากับแบร็กเกตซี่ฟันกรามน้อยบนที่มีร่องแบร็กเกตขนาด 0.022 นิ้ว และใช้การมัดลวดเป็น 6 วิธี โดยมี 10 ตัวอย่างต่อหนึ่งกลุ่มทดลอง ในกลุ่มทดลองที่ 1 ถึง 5 ใช้แบร็กเกตมาตรฐานที่มัดด้วยตัวมัดลวด 5 ชนิด คือ 1) ลวดเหล็กกล้าไร้สนิม ขนาด 0.010 นิ้ว 2) ยางมัดลวดมาตรฐาน 3) ยางมัดลวดเคลือบพอลิเมอร์ 4) ยางมัดลวดแรงเสียดทานน้อย และ 5) ตัวมัดลวดแรงเสียดทานน้อย ตามล าดับ ส่วนกลุ่มที่ 6 ใช้แบร็กเกตเหล็กกล้าไร้สนิมชนิดมัดในตัวแบบไร้แรงวัดค่าแรงเสียดทานโดยใช้เครื่องทดสอบวัสดุอเนกประสงค์ นำข้อมูลมาวิเคราะห์ทางสถิติด้วยการจำแนกความแปรปรวนทางเดียว และเปรียบเทียบเชิงซ้อนด้วยสถิติชนิดดันเนต ที่มีนัยสำคัญน้อยกว่า 0.05 ผลการวิจัยพบว่ายางมัดลวดเคลือบพอลิเมอร์ทำให้เกิดแรงเสียดทานมากสุด ส่วนตัวมัดลวดแรงเสียดทานน้อยเกิดแรงเสียดทานน้อยที่สุด และไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเปรียบเทียบกับลวดเหล็กกล้าไร้สนิม ยางมัดลวดแรงเสียดทานน้อยและแบร็กเกตชนิดมัดในตัว แต่พบว่าแรงเสียดทานมีค่าน้อยกว่าแรงเสียดทานที่เกิดจากยางมัดลวดมาตรฐานและยางมัดลวดเคลือบพอลิเมอร์อย่างมีนัยสำคัญ สรุปได้ว่าตัวมัดลวดที่ออกแบบให้เป็นท่อได้แก่ ยางมัดลวดแรงเสียดทานน้อย ตัวมัดลวดแรงเสียดทานน้อยและแบร็กเกตชนิดมัดในตัว ทำให้เกิดแรงเสียดทานน้อยกว่ายางมัดลวดมาตรฐานและยางมัดลวดเคลือบพอลิเมอร