การศึกษาย้อนหลัง 3 ปี ของอัตราการอยู่รอดหลังการใส่รากฟันเทียมที่ผลิตในประเทศไทย (พีดับบลิว พลัส)ในผู้ป่วยจำนวน 23 ราย

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อประเมินอัตราการอยู่รอดของรากฟันเทียมไทยระบบพีดับบลิวพลัส (PW PLUS®) ซึ่งได้ทำการใส่และบูรณะในภาควิชาทันตกรรมทั่วไปขั้นสูงมหาวิทยาลัยมหิดล โดยติดตามการรักษาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2555-2558 รวมทั้งสิ้น เป็นเวลา 3 ปี วัสดุอุปกรณ์และวิธีการ: การศึกษานี้เป็นการศึกษาข้อมูลย้อนหลัง โดยท�ำการทบทวนข้อมูลจากแฟ้มเวชระเบียนผู้ป่วยทั้งหมด 23 ราย ซึ่งผู้ป่วยทุกรายจะต้องได้รับการใส่รากฟันเทียมระบบพีดับบลิวพลัส (PW PLUS®)ในขากรรไกรบนและ/หรือ ขากรรไกรล่างอย่างน้อยหนึ่งตัวที่คลินิกภาควิชาทันตกรรมทั่วไปขั้นสูง มหาวิทยาลัยมหิดล ผู้ป่วยเหล่านี้จะได้รับการเรียกกลับมาตรวจเพื่อติดตามผลการรักษา โดยการตรวจจะเป็นการตรวจทางคลินิก และการตรวจทางภาพรังสี หากพบรากฟันเทียมที่ล้มเหลวจะถูกบันทึกไว้ ข้อมูลทั้งหมดมาหาอัตราการอยู่รอดด้วยการวิเคราะห์อัตราอยู่รอดของ แคปแลน ไมเออร์ (Kaplan Meier analysis) ผลการศึกษา: ผู้ป่วยทั้งหมด 23 ราย เป็นชาย 11 ราย หญิง 12 ราย ถูกรวมเข้ามาอยู่ในการศึกษานี้ รวมรากฟันเทียมทั้งหมด 38 ตัว พบว่า รากฟันเทียม 1 ตัว ล้มเหลวเนื่องจาก ส่วนรากเทียมที่ใส่ในกระดูกแตกร้าวขณะที่รากฟันเทียมอีก 37 ตัวยังคงใช้งานได้อย่างปกติผลแทรกซ้อนทั้งทางชีวภาพและเชิงกล (biologic and mechanical complications) ที่พบจะถูกบันทึกไว้ โดยเกลียวที่ใช้ยึดกับส่วนรากฟันเทียมนั้นพบว่าหลวม (screw loosening) ถึง ร้อยละ 29.73 (11 ตัว) ส่วนอัตราการอยู่รอดสะสม 3 ปี อยู่ที่ ร้อยละ 94.4 (37 ตัว) บทสรุป: จากผลการศึกษาข้อมูลแบบย้อนหลังนี้พบว่า อัตราการอยู่รอด 3 ปี ของรากฟันเทียมไทยระบบพีดับบลิวพลัส (PW PLUS®) เป็นไปในแนวทางเดียวกันกับรากฟันเทียมระบบอื่น ๆ และผลแทรกซ้อนเชิงกล เช่นเกลียวที่ใช้ยึดกับส่วนของรากเทียมนั้นหลวม พบว่ายังมีอัตราส่วนสูงอยู่