พื้นที่ผิวรากฟันแท้ในขากรรไกรบนของผู้ป่วยไทยกลุ่มหนึ่ง ที่มีฟันหน้าสบเปิด โดยใช้โคนบีมคอมพิวเตดโทโมกราฟฟี

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อประเมินพื้นที่ผิวรากฟันแท้ในขากรรไกรบนของผู้ป่วยไทยกลุ่มหนึ่งที่มีฟันหน้าสบเปิดร่วมกับโครงสร้างขากรรไกรแนวดิ่งแบบเปิดโดยใช้โคนบีม คอมพิวเตดโทโมกราฟฟี วัสดุอุปกรณ์และวิธีการ: ภาพรังสีโคนบีมคอมพิวเตดโทโมกราฟฟีของฟันแท้ในขากรรไกรบนซึ่งถูกจัดกลุ่มตามชนิดของฟัน จากผู้ป่วยไทย (อายุ 15-30 ปี) จำนวน 18 รายถูกคัดเลือก แบบจำลองฟันสามมิติถูกสร้างขึ้นโดยใช้โปรแกรมมิมิค รีเสิร์ช เวอร์ชั่น 17.0 รอยต่อระหว่างเคลือบฟันและเคลือบรากฟันถูกกำหนดขึ้น พื้นที่ผิวรากฟันถูกคำนวณแบบอัตโนมัติโดยใช้โปรแกรม 3-เมติกรีเสิร์จ เวอร์ชั่น 9.0 ค่าเฉลี่ยของพื้นที่ผิวรากฟันระหว่างชนิดของฟันถูกเปรียบเทียบโดยใช้การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียวร่วมกับการเปรียบเทียบเชิงพหุคูณ (p<0.05) ผลการศึกษา: ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานของพื้นที่ผิวรากฟันแท้ในขากรรไกรบนถูกจัดเรียงจากมาก ไปน้อยดังนี้ ฟันกรามบนซี่ที่หนึ่ง (452.40±65.75 มม) ฟันกรามบนซี่ที่สอง (379.85±79.71 มม) ฟันกรามน้อย บนซี่ที่สอง (245.52±44.03 มม) ฟันเขี้ยวบน (244.80±54.11 มม2) ฟันกรามน้อยบนซี่ที่หนึ่ง (232.22±39.95มม2) ฟันตัดบนซี่กลาง (182.70±27.80 มม2 ) และฟันตัดบนซี่ข้าง (163.29±24.42 มม2 ) ตามลำดับโดยพบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างชนิดของฟัน บทสรุป:การวัดพื้นที่ผิวรากฟันแท้ในขากรรไกรบนโดยใช้โคนบีมคอมพิวเตดโทโมกราฟฟี พบว่าฟันกรามบนซี่ที่หนึ่งมีพื้นที่ผิวรากฟันมากที่สุด และฟันตัดบนซี่ข้างมีพื้นที่ผิวรากฟันน้อยที่สุด