Please use this identifier to cite or link to this item: http://cmuir.cmu.ac.th/jspui/handle/6653943832/79389
Full metadata record
DC FieldValueLanguage
dc.contributor.advisorNahathai Wongpakaran-
dc.contributor.advisorTinakon Wongpakaran-
dc.contributor.advisorTeeranoot Siriwittayakorn-
dc.contributor.advisorDanny Wedding-
dc.contributor.authorXu, Chengjieen_US
dc.contributor.otherPairada Varnado-
dc.date.accessioned2024-01-10T01:23:26Z-
dc.date.available2024-01-10T01:23:26Z-
dc.date.issued2023-11-
dc.identifier.urihttp://cmuir.cmu.ac.th/jspui/handle/6653943832/79389-
dc.description.abstractBackground: Late-life depression is a prevalent mental health condition among older adults, impacting emotional and cognitive functions including language expression. In depression, semantics such as conveying feelings of sadness or hopelessness, are commonly affected, while syntax, involving sentence structure, has received limited attention in the context of late-life depression. This study aims to investigate syntactic differences between older individuals with and without major depressive disorder (MDD). Additionally, we explore the association between syntax ability scores and depression severity, along with differences in cognitive ability scores between the two groups. Methods: A total of 104 participants aged 60 years and above were recruited for this study. Participants receiving a diagnosis of MDD formed the case group, while those without MDD comprised the control group. All participants demonstrated cognitive intactness as assessed using the Mini Cog test. The final sample consisted of 22 individuals in each group. Demographic information including sex, age, marital status, residence location, income and medical history via questionnaires were collected. All participants completed the Thai version of the Geriatric Depression Scale (TGDS). Licensed clinical psychologists administered composite tests drawn from the Stanford Binet Intelligence Scales, Fifth Edition (SB5) and the Wechsler Adult Intelligence Scale, Fourth Edition including the Early Reasoning subtest and the verbal comprehension index (comprising vocabulary, similarities and comprehension). The outcomes included syntax scores and cognitive ability scores. We also recorded reaction times for each test. Descriptive statistics using frequency, mean and standard deviation for sociodemographic and clinical data were conducted. Student’s t-test was applied to assess group differences in the test scores using the 2000 bootstrapping method. Cohen’s d effect size was provided. Pearson's correlation was used to examine the relationship between syntax scores and depression severity. Significance levels were set at p <0.05. IBM SPSS, Version 22, was used to analyze data. Results: The mean age of participants was 67.22 (SD 6.32) for the case group and 67.86 (SD 5.21) for the control group, with 59% being female. No significant differences were observed in age, sex, education level, dialect spoken, income level or marital status between the case and control groups. While no disparity was noted regarding Mini-Cog scores, TGDS scores were significantly higher in the case group compared with those in the control group (t (42) = 3.086, p <.01), with a large effect size (Cohen's d = 4.0), indicating that only depressive symptoms, and not cognitive function, differed between the two groups. Regarding performance on cognitive tests, the case group performed lower across all tests, but only the early reasoning part showed a statistically significant difference between the groups, with a moderate to large effect size (Cohen's d = 0.646-0.785). The case group had a mean score of 1.53 (SD = 0.40) on the early reasoning part, while the control group recorded a mean score of 1.76 (SD 0.28), p <.05. Scores on the other tests including the similarity subtest, vocabulary test and comprehension subtest were lower in the case group but not significantly so (p >.05). In exploring the relationship between depression severity and syntax scores, a significant correlation was observed concerning the early reasoning test (r = -0.426 (bootstrap 95% CI = -0.639, -0.143), p <.01). Furthermore, significant differences in reaction times were noted for some early reasoning subtests. Conclusion: Participants with depressive disorders demonstrated lower syntactic ability. However, only specific tests showed sensitivity in detecting differences between the two groups. The relatively small sample size may have limited our ability to detect subtle differences in some tests. Nevertheless, these findings could inform future research aimed at develop more effective tools for depression screening among older adults using syntactical analysis.en_US
dc.language.isoenen_US
dc.publisherChiang Mai : Graduate School, Chiang Mai Universityen_US
dc.subjectmajor depressive disorderen_US
dc.subjectsyntaxen_US
dc.subjectolder populationen_US
dc.subjectLate-life depressionen_US
dc.titleSyntactic differences between older adults with and without depressive disorders: a pilot study in Thailanden_US
dc.title.alternativeความแตกต่างของการใช้วากยสัมพันธ์ระหว่างผู้สูงอายุที่เป็นโรคซึมเศร้าเทียบกับผู้ที่ไม่เป็น: การศึกษานำร่องในประเทศไทยen_US
dc.typeThesis
thailis.controlvocab.lcshDepression in old age -- Thailand-
thailis.controlvocab.lcshGeriatric psychiatry-
thailis.controlvocab.lcshOlder people -- Mental health-
thesis.degreemasteren_US
thesis.description.thaiAbstractภูมิหลัง: ภาวะซึมเศร้าในผู้สูงอายุเป็นภาวะสุขภาพจิตที่พบได้บ่อยในผู้สุงอายุ ส่งผลกระทบต่ออารมณ์และพุทธิปัญญาซึ่งรวมถึงการแสดงออกด้านภาษา ในผู้ที่มีภาวะซึมเศร้า semantics เช่น conveying ความรู้สึกเศร้า หรือความสิ้นหวังจะได้รับผลกระทบ ในขณะที่ syntax ซึ่งเกี่ยวข้องกับโครงสร้างประโยคได้รับความสนใจน้อยอยู่ในภาวะซึมเศร้าในผู้สูงอายุ การศึกษานี้มีเป้าหมายเพื่อ investigate ความแตกต่างระหว่าง syntactic ระหว่างผู้สูงอายุที่มีโรคซึมเศร้า ชนิด major depressive disorder กับผู้ที่ไม่เป็น อีกทั้งยังค้นหาความสัมพันธ์ความสามารถทาง syntax และความรุนแรงของคะแนนโรคซึมเศร้า รวมถึงความแตกต่างของคะแนนความสามารถทางพุทธิปัญญาระหว่างทั้งสองกลุ่ม วิธีการ: ผู้สูงอายุจำนวน 104 คนซึ่งมีอายุตั้งแต่ 60 ปีขึ้นไปได้ถูกเชื้อเชิญเข้าร่วมโครงการวิจัยนี้ ผู้ที่มีโรคซึมเศร้าชนิด major depressive disorder (MDD) เป็นกลุ่มผู้ป่วย ในขณะที่ผู้ที่ไม่เป็นโรคซึมเศร้าถือเป็นกลุ่มควบคุม ผู้เข้าร่วมวิจัยทั้งหมดมีภาวะพุทธิปัญญาปกติจากการทดสอบด้วย Mini-Cog ได้จำนวนอาสาสมัครทั้งสิ้นกลุ่มละ 22 คน ข้อมูลทางประชากรคือ เพศ อายุ สถานภาพสมรส เขตที่อยู่อาศัย รายได้ และประวัติความเจ็บป่วยได้ถูกบันทึกไว้ อาสาสมัครทั้งหมดกรอกข้อมูลแบบวัดความเศร้า นักจิตวิทยาคลินิกได้ทดสอบแบบทดสอบจาก Stanford Binet Intelligence Scales Fifth Edition (SB5) และ Wechsler Adult Intelligence Scale-Fourth Edition ส่วนหนึ่งของการทดสอบ Early Reasoning และ verbal comprehension index (ซึ่งมีคำศัพท์ คำที่มีความหมายคล้าย และความเข้าใจ) ผลลัพธ์มีคะแนนวากยสัมพันธ์ และคะแนนความสามารถทางพุทธิปัญญา และนักวิจัยยังบันทึกเวลาของปฏิกิริยาต่อแต่ละแบบทดสอบด้วย ใช้สถิติแบบพรรณนาโดยการใช้ความถี่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานกับข้อมูลเกี่ยวกับประชากรและข้อมูลทางคลินิก ใช้ Student’s t-test ในการทดสอบความแตกต่างของคะแนนระหว่างกลุ่มด้วยการทำbootstrapping 2000 ครั้ง หาค่า Cohen’s d หาค่าสหสัมพันธ์ของเพียร์สันในการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างคะแนนวากยสัมพันธ์กับระดับความรุนแรงของภาวะซึมเศร้า ระดับนัยสำคัญทางสถิติกำหนดค่า p < 0.05 การวิเคราะห์ใช้ IBM SPSS, Version 22 ผลการศึกษา: อายุเฉลี่ยของอาสาสมัครในกลุ่มผู้ป่วย 67.22 ปี (ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 6.32 ปี) และในกลุ่มควบคุม 67.86 ปี (ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 5.21 ปี) และในกลุ่มควบคุมมีเพศหญิงร้อยละ 59 ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยยะสำคัญของอายุ เพศ ระดับการศึกษา ภาษาพูดพื้นถิ่น ระดับรายได้ หรือสถานภาพทางสมรสระหว่างกลุ่มผู้ป่วยและกลุ่มควบคุม ในขณะที่คะแนนพุทธิปัญญาวัดโดย Mini-Cog ไม่แตกต่างกัน คะแนนแบบวัดความเศร้าในผู้สูงอายุไทย TGDS ในกลุ่มผู้ป่วยสุงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยยะสำคัญ (t (42) = 3.086, p < .01) ด้วยขนาด Cohen's d = 4.0) บ่งชี้ว่าเฉพาะอาการซึมเศร้ามีความแตกต่างระหว่างสองกลุ่ม ไม่ใช่คะแนนพุทธิปัญญา ในส่วนของคะแนนพุทธิปัญญานั้น กลุ่มซึมเศร้าทำคะแนนแบบทดสอบทั้งหมดได้ต่ำกว่ายกเว้นส่วนของ early reasoning ซึ่งคะแนนต่างระหว่างกลุ่มด้วยขนาดปานกลางถึงสูง (Cohen's d = 0.646-0.785). กลุ่มผู้ป่วยมีค่าคะแนนเฉลี่ย 1.53 (SD 0.40) ในส่วนของคะแนน early reasoning ในขณะที่กลุ่มควบคุมมีคะแนนเฉลี่ย 1.76 (ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.28) โดยมีค่า p < .05 คะแนนแบบทดสอบอื่น เช่น ความเหมือน คำศัพท์ และความเข้าใจนั้นต่ำกว่าในกลุ่มของซึมเศร้า แต่ไม่มีนัยสำคัญ (p > .05) ในการค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างความรุนแรงของภาวะซึมเศร้าและคะแนนวากยสัมพันธ์พบว่ามีค่าสหสัมพันธ์กับ early reasoning อย่างมีนัยสัมพันธ์ (r = -0.426, bootstrap 95% CI = -0.639, -0.143), p < .01) ยิ่งกว่านั้น ยังพบว่าเวลาที่ใช้ในการตอบสนองมีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในแบบทดสอบย่อย early reasoning สรุป: ผู้สูงอายุที่มีโรคซึมเศร้ามีความสามารถทางวากยสัมพันธ์ต่ำกว่าผู้สูงอายุที่ปกติ อย่างไรก็ตาม เฉพาะแบบสอบถามเฉพาะเท่านั้นที่มีความไวในการใช้แยกความแตกต่างระหว่างกลุ่ม ขนาดของอาสาสมัครที่ค่อนข้างเล็กอาจจะส่งผลให้การค้นหาความแตกต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ มีความยาก แต่อย่างไรก็ตามผลการศึกษาที่ได้เป็นประโยชน์ต่อการวิจัยในอนาคตที่มุ่งหวังในการพัฒนาเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพด้านวากยสัมพันธ์ในการคัดกรองผู้สูงอายุที่มีภาวะซึมเศร้าen_US
Appears in Collections:GRAD-Health Sciences: Theses

Files in This Item:
File Description SizeFormat 
649935801-CHENGJIE XU.pdfThesis of Chnegjie Xu final version1.36 MBAdobe PDFView/Open    Request a copy


Items in CMUIR are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.