ผลของระยะเวลาก่อนการฉายแสงต่อกำลังยึดของเรซินโมดิฟายด์กลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ภายใต้สภาวะจำลองแรงดันในโพรงเนื้อเยื่อใน

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาเปรียบเทียบผลของระยะเวลาเมื่อเรซินโมดิฟายด์กลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์สัมผัสกับเนื้อฟันก่อนการฉายแสงต่อกำลังยึดภายใต้สภาวะจำลองแรงดันในโพรงเนื้อเยื่อใน วิธีการวิจัย: ฟันกรามถาวรซี่ที่สามจำนวน 90 ซี่ ตัดเคลือบฟันด้านบดเคี้ยวออกจนถึงเนื้อฟัน ตัดปลายรากฟันและนำเนื้อเยื่อในออก ยึดชิ้นส่วนของฟันเข้ากับเครื่องจำลองความดันในโพรงเนื้อเยื่อในที่ 15 เซนติเมตรน้ำ แบ่งฟันตัวอย่างออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่ ตามวัสดุที่ใช้บูรณะคือฟูจิทูแอลซีและวิทรีบอนด์พลัส จากนั้นแบ่งแต่ละกลุ่มใหญ่ออกเป็น 5 กลุ่มย่อย ตามระยะเวลาที่วัสดุสัมผัสเนื้อฟันก่อนฉายแสง ดังนี้ ฉายแสงทันที รอ 1, 2, 3 หรือ 4 นาทีภายหลังสัมผัสเนื้อฟัน นำฟันตัวอย่างที่ผ่านการบูรณะมาตัดเป็นชิ้นงานรูปแท่งโดยมีพื้นที่หน้าตัดบริเวณรอยต่อระหว่างเนื้อฟันและวัสดุบูรณะ 1 ตารางมิลลิเมตร ทดสอบกำลังยึดติดแบบดึงระดับจุลภาคด้วยเครื่องทดสอบวัสดุเอนกประสงค์ที่ความเร็ว 1 มิลลิเมตรต่อนาที นำชิ้นงานส่วนฟันที่แตกมาตรวจด้วยกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบส่องกราดเพื่อจำแนกลักษณะความล้มเหลว วิเคราะห์ค่าเฉลี่ยกำลังยึดติดแบบดึงระดับจุลภาคโดยใช้สถิติความแปรปรวนแบบทางเดียวและสถิติเปรียบเทียบเชิงซ้อนชนิด ดันแคนและเปรียบเทียบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยระหว่างวัสดุที่ระยะเวลาก่อนการฉายแสงเดียวกันด้วยสถิติทีอิสระที่ความเชื่อมั่นร้อยละ 95 ผลการศึกษา:ระยะเวลาที่วัสดุสัมผัสกับเนื้อฟันก่อนการฉายแสงมีอิทธิพลต่อค่าเฉลี่ยกำลังยึดแบบดึงระดับจุลภาคทั้งวัสดุวิทรีบอนด์พลัส (p<0.001) และฟูจิทูแอลซี (p=0.02) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยวัสดุวิทรีบอนด์พลัสเมื่อฉายแสงภายหลังสัมผัสเนื้อฟัน 2 และ 3 นาที ให้ค่ากำลังยึดแบบดึงระดับจุลภาคสูงสุด ส่วนวัสดุฟูจิทูแอลซีให้ค่าสูงสุดเมื่อฉายแสงภายหลังสัมผัสเนื้อฟันทันที รอ 1 และ 2 นาที ลักษณะความล้มเหลวพบว่าวัสดุวิทรีบอนด์ พลัสมีความล้มเหลวระหว่างชั้นเนื้อฟันและวัสดุมากกว่าวัสดุฟูจิทูแอลซีอย่างมีนัยสำคัญ สรุป: ระยะเวลาที่เหมาะสมที่วัสดุแต่ละชนิดสัมผัสกับเนื้อฟันก่อนการฉายแสงแตกต่างกัน สำหรับวัสดุวิทรีบอนด์พลัสควรฉายแสงภายหลังวัสดุสัมผัสเนื้อฟันแล้ว นาน 2 ถึง 3 นาที ส่วนวัสดุฟูจิทูแอลซีควรฉายแสงทันทีหรือไม่เกิน 2 นาทีภายหลังวัสดุสัมผัสเนื้อฟัน