ประสิทธิผลของเครื่องมือเคลื่อนตำแหน่งขากรรไกรล่างไปด้านหน้า แบบปรับไม่ได้ด้วยแม่เหล็ก ในผู้ป่วยที่มีภาวะหยุดหายใจขณะหลับจากการอุดกั้นระดับน้อย: การศึกษาติดตามผลเบื้องต้นในระยะสั้น

Abstract

วัตถุประสงค์: 1) ศึกษาประสิทธิภาพของเครื่องมือในช่องปากชนิดยื่นขากรรไกรล่างไปด้านหน้าแบบปรับไม่ได้ด้วยแม่เหล็ก (2M2A) ในผู้ป่วยที่มีภาวะหยุดหายใจขณะหลับจากการอุดกั้นระดับน้อยต่อดัชนีการหยุดหายใจและหายใจแผ่ว (AHI) และระดับความอิ่มตัว ของออกซิเจนในเลือดแดง ติดตามผลการรักษา 3 เดือน 2) ศึกษาการเปลี่ยนแปลงของโครงสร้างกระดูกกะโหลกศีรษะและใบหน้าและ ทางเดินหายใจส่วนบน ขณะใส่เครื่องมือ 2M2A ในผู้ป่วยที่มีภาวะหยุดหายใจขณะหลับจากการอุดกั้นระดับน้อย วัสดุและวิธีการ: ผู้ป่วยไทยอายุ 20-69 ปี ที่ถูกส่งมาจากแพทย์จำนวน 15 ราย ได้รับการวินิจฉัยภาวะหยุดหายใจขณะหลับจาก การอุดกั้นระดับน้อยจากการตรวจด้วยพอลิซอมโนกราฟและล้มเหลวจากการรักษาโดยการจี้เพดานปากด้วยคลื่นความถี่วิทยุ การประเมิน โครงสร้างกระดูกกะโหลกศีรษะใบหน้าและทางเดินหายใจด้วยภาพรังสีศีรษะด้านข้างโดยการเปรียบเทียบก่อนและหลังจากใส่เครื่องมือ 2M2A และประเมินดัชนีหยุดหายใจและหายใจแผ่วและระดับความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดแดงด้วยพอลิซอมโนกราฟอีกครั้งภายหลัง การใส่เครื่องมือ 3 เดือน ผลการศึกษา: เมื่อประเมินหลังการรักษา 3 เดือน พบการลดลงของค่า AHI อย่างมีนัยส าคัญ ขณะทีระดับความอิ่มตัวของ ออกซิเจนในเลือดแดงมีการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยส าคัญ ขณะผู้ป่วยใส่เครื่องมือ 2M2A พบการยื่นไปทางด้านหน้าและหมุนตามเข็มนาฬิกาของ ขากรรไกรล่าง ใบหน้าส่วนล่างยาวมากขึ้น การลดลงของค่ามุม ANB และระยะความเหลื่อมกันในแนวระนาบและแนวดิ่งของฟันหน้าบนและ ล่าง และการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยส าคัญของความกว้างของทางเดินหายใจส่วนบน บทสรุป: ขณะใส่เครื่องมือ 2M2A จะเกิดการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งของขากรรไกรล่าง การขยายขนาดของทางเดินหายใจส่วนบน และการปรับปรุงคุณภาพของการหลับให้ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในผู้ป่วยที่มีโรคหยุดหายใจขณะหลับจากการอุดกั้นระดับน้อย