การตั้งถิ่นฐานด้วยตนเองของผู้ลี้ภัยชาวกะเหรี่ยง: การลี้ภัยในการปกครองระดับท้องถิ่นและความสัมพันธ์แบบมีเงื่อนไข

Abstract

ข้อถกเถียงในปัจจุบันเกี่ยวกับ “ผู้อพยพลี้ภัยที่เลือกตั้งถิ่นฐานด้วยตนเอง” (Self-settled refugees) แสดงให้เห็นว่า การแสวงหาและการให้ที่ลี้ภัยในหลากหลายรูปแบบ มิได้จำกัดเฉพาะการให้การดูแลในระบบค่ายผู้ลี้ภัยอย่างไรก็ดี เรายังมีความรู้ค่อนข้างจำกัดว่าการรับรองความปลอดภัย การคุ้มครอง และการเข้าถึงสิทธิพื้นฐานของกลุ่มผู้อพยพลี้ภัยกลุ่มนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร บทความชิ้นนี้สำรวจว่าสภาพการอพยพลี้ภัย "นอก“ะบบกฏเกณฑ์เชิงสถบันที่เป็นทางการ" (Non-indtitutional) มีลักษณะอย่างไร โดยศึกษากรณีกลุ่มผู้อพยพลี้ภัยต้องให้ความสำคัญกับพลวัตความสัมพันธ์ทางสังคมและวัฒนธรรมระหว่างเจ้าบ้านกับผู้อพยพลี้ภัย บทความรู้เสนอข้อสรุปว่า การเข้าถึงสิทธิพื้นฐานและการคุ้มครองผู้อพยพลี้ภัยนั้นอิงอยู่บนพื้นฐานของความสัมพันธ์ทางสังคมเฉพาะท้องถิ่นและความเข้าใจร่วมในทิศทางปฏิบัติระหว่างเจ้าบ้านคนไทยและผู้อพยพลี้ภัยชาวกะเหรี่ยง รูปแบบทางเลือกในการอพยพลี้ภัยชาวกะเหรี่ยงที่เลือกตั้งถิ่นฐานด้วยตนเองและพร้อมๆกันนั้นก็ก่อให้เกิดความสัมพันธ์แบบมีเงื่อนไข