วิธีวัดประสิทธิภาพทางเทคนิคของผู้ผลิตผลิตผลทางการเกษตรด้วยตัวแบบการวิเคราะห์ขอบเขตผลผลิตเชิงสุ่ม

Abstract

บทความนี้มีจุดประสงค์เพื่อนําเสนอความสําคัญและวิธีศึกษาการวัดประสิทธิภาพทางเทคนิคการผลิตผลิตผลทางการเกษตรแบบมุ่งเน้นการใช้ปัจจัยการผลิตด้วยตัวแบบการวิเคราะห์ขอบเขตผลผลิตเชิงสุ่ม (SFA) ประสิทธิภาพทางเทคนิคมีความสําคัยสําคัญที่จะทําให้เกิดการผนึกกําลังกันของนักวิจัยและ/หรือนักขับเคลื่อนนโยบายทั่วโลก โดยเฉพาะประเทศกําลังพัฒนาและประเทศพัฒนาแล้ว นิยมใช้ระดับประสิทธิภาพทางเทคนิคเป็นตัวชี้วัดประสิทธิภาพการผลิตทางการเกษตรโดยเฉพาะการผลิตข้าวหรือผลิตผลอื่นๆ เนื่องจากมีผลต่อการเติบโตทางด้านผลิตภาพการผลิตข้าวของประเทศ ประสิทธิภาพการผลิตถูกนําเสนอตามแนวคิดของ Farell (1957) ทั้งนี้ ในส่วนของประสิทธิภาพทางเทคนิคแบบมุ่งเน้นการใช้ปัจจัยการผลิต Farell อธิบายว่าเป็นความสามารถของผู้ผลิตในการใช้ปัจจัยการผลิตหรือเทคโนโลยีการผลิตที่มีอยู่ให้น้อยที่สุดเพื่อผลิตผลผลิตให้ได้สูงสุดที่เป็นไปได้ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง คือ สามารถใช้ปัจจัยการผลิตน้อยแต่ได้ผลผลิตมาก จากแนวคิดของ Farell นําไปสู่การทํานายค่าระดับประสิทธิภาพทางเทคนิค 2 แบบ คือ (1) แบบพาราเมทริก ซึ่งเป็นเทคนิคทางเศรษฐมิติที่ใช้การประมาณค่าขอบเขตผลผลิตเชิงสุ่มด้วยตัวแบบ SFA ร่วมกับตัวแบบอิทธิพลความไม่มีประสิทธิภาพ (IEM) (2) แบบนอนพาราเมทริก ซึ่งเป็นเทคนิคการวัดด้วยโปรแกรมเชิงเส้นตรงด้วยตัวแบบ DEA สําหรับเครื่องมือวัดระดับประสิทธิภาพทางเทคนิคของผู้ผลิตผลิตผลทางการเกษตรในระดับสากล ตัวแบบ SFA จะได้รับความนิยมมากที่สุด เนื่องจากสามารถวัดประสิทธิภาพทางเทคนิคและความไม่มีประสิทธิภาพทางเทคนิคที่เกิดจากความคลาดเคลื่อนที่ผู้ผลิตไม่สามารถควบคุมได้ในช่วงการผลิต ไม่ว่าจะเป็นความคลาดเคลื่อนจากตัวผู้ผลิตหรือความคลาดเคลื่อนจากภายนอกที่ผู้ผลิตไม่สามารถควบคุมได้ ซึ่งความคลาดเคลื่อนเหล่านี้ล้วนมีอิทธิพลต่อขอบเขตผลผลิตทั้งสิ้น