ผลของระบบสารยึดติดต่อกำลังยึดติดระหว่างเนื้อฟันและวัสดุรองพื้นโพรงฟันชนิดคอมพอเมอร์

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อเปรียบเทียบค่ากำลังยึดติดแบบดึงระดับจุลภาคระหว่างเนื้อฟันกับวัสดุรองพื้นโพรงฟันชนิดคอมพอเมอร์ เมื่อร่วมกับการใช้และไม่ใช้สารยึดติด วัสดุและวิธีการ: ฟันกรามแท้ถูกกรอตัดจนถึงชั้นเนื้อฟันด้านบดเคี้ยวให้ได้ผิวฟันที่เรียบ แบ่งกลุ่มการทดลองเป็น 7 กลุ่ม โดยใช้สารยึดติดระบบโททอลเอทช์ (OptiBond™ FL) หรือใช้สารยึดติดระบบเซลฟ์เอทช์ (Clearfil™ SE Bond) หรือไม่ใช้สารยึดติด ร่วมกับวัสดุรองพื้นโพรงฟันชนิด Ionosit-Baseliner หรือ Ionoseal® และกลุ่มที่ใช้วัสดุเรซินมอดิฟายด์กลาสส์ไอโอโนเมอร์ (FujiII LC®) เก็บฟันตัวอย่างไว้ในน้ำกลั่นที่อุณหภูมิ 37 องศาเซลเซียสเป็นเวลา 24 ชั่วโมง นำมาตัดให้ได้ชิ้นงานทรงแท่งที่มีพื้นที่หน้าตัด 1 x 1 ตารางมิลลิเมตร และนำไปทดสอบกำลังยึดติดแบบดึงระดับจุลภาค โดยเปรียบเทียบค่ากำลังดึงเฉลี่ยในแต่ละกลุ่มด้วยสถิติ one-way ANOVA และ Duncan test (p<0.05) ผลการศึกษา: การใช้วัสดุรองพื้นโพรงฟันชนิดคอมพอเมอร์ร่วมกับสารยึดติดทั้งสองระบบ ให้กำลังยึดติดสูงกว่าการไม่ใช้สารยึดติด เมื่อเปรียบเทียบจากชนิดของวัสดุคอมพอเมอร์ กลุ่มการทดลองด้วยวัสดุ Ionosit-Baselinerให้กำลังยึดติดสูงกว่ากลุ่ม Ionoseal® และเมื่อพิจารณาในด้านระบบสารยึดติด สารยึดติดระบบโททอลเอทช์มีแนวโน้มในการให้กำลังยึดติดที่สูงกว่าระบบเซลฟ์เอทช์ สรุปผลการศึกษา: วัสดุรองพื้นโพรงฟันชนิดคอมพอเมอร์ไม่สามารถเกิดการยึดติดกับเนื้อฟันได้ดี เมื่อไม่ใช้ร่วมกับสารยึดติด ดังนั้นควรใช้สารยึดติดร่วมกับการใช้งานวัสดุดังกล่าว