ความหนาของกระดูกด้านแก้มบริเวณสันกระดูกโหนกแก้มส่วนใต้ในผู้ป่วยปากแหว่งเพดานโหว่ไทยที่มีการเจริญเติบโตอยู่

Abstract

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาความหนาของกระดูกด้านแก้มบริเวณสันกระดูกโหนกแก้มส่วนใต้ในผู้ป่วยปากแหว่งเพดานโหว่ที่มีการเจริญเติบโตอยู่ โดยใช้โคนบีมคอมพิวเตดโทโมกราฟฟี วัสดุและวิธีการ: กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยภาพรังสีโคนบีมคอมพิวเตดโทโมกราฟฟีบริเวณสันกระดูกโหนกแก้มจำนวน 40 ภาพ จากผู้ป่วยไทยที่มีภาวะปากแหว่งเพดานโหว่ด้านเดียวก่อนเริ่มรักษาทางทันตกรรมจัดฟันจำนวน 20 ราย (อายุ 7-13 ปี) โดยค่าความหนาของกระดูกด้านแก้มบริเวณรากด้านแก้ม-ใกล้กลาง จุดกึ่งกลางระหว่างรากด้านแก้ม-ใกล้กลางและรากด้านแก้ม-ไกลกลาง ของฟันกรามแท้บนซี่ที่หนึ่ง ที่ระดับความสูงแตกต่างกัน 5 ระดับ (4.8, 6.0, 7.2, 8.4 และ 9.6 มิลลิเมตร) จากรอยต่อเคลือบฟันกับเคลือบรากฟันของฟันกรามแท้บนซี่ที่หนึ่ง ไปทางปลายรากฟัน ถูกทำการวัด ผลการศึกษา: กระดูกด้านแก้มของด้านที่ไม่มีรอยแยกมีความหนาตั้งแต่ 2.23+1.25 ถึง 5.34+3.67มิลลิเมตร จากรอยต่อเคลือบฟันกับเคลือบรากฟันไปยังปลายรากฟัน และกระดูกด้านแก้มของด้านที่มีรอยแยกมีความหนาตั้งแต่ 2.57+1.42 ถึง 6.53+3.40 มิลลิเมตร จากระยะคอฟันไปยังปลายรากฟัน โดยทั้งสองด้านจะมีความหนาของกระดูกบริเวณรากด้านแก้มไกลกลางมากกว่าบริเวณกึ่งกลางและบริเวณใกล้กลาง นอกจากนี้ค่าที่วัดได้ของด้านที่มีรอยแยกมีค่ามากกว่าด้านที่ไม่มีรอยแยกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเพียงบางตำแหน่ง บทสรุป: การศึกษาครั้งนี้สรุปได้ว่าความหนาของกระดูกด้านแก้มบริเวณสันกระดูกโหนกแก้มส่วนใต้ของผู้ป่วยที่มีภาวะปากแหว่งเพดานโหว่ด้านเดียวทั้งด้านที่ไม่มีรอยแยกและด้านที่มีรอยแยกจะมีความหนาเพิ่มขึ้นจากรอยต่อเคลือบฟันกับเคลือบรากฟันของฟันกรามแท้บนซี่ที่หนึ่งไปทางรากฟัน และเพิ่มขึ้นจากด้านใกล้กลางไปทางด้านไกลกลาง การศึกษานี้พบว่าตำแหน่งที่ปลอดภัยที่สุดคือบริเวณกึ่งกลางระหว่างรากด้านแก้ม-ใกล้กลางและรากด้านแก้ม-ไกลกลางที่ระดับ 6 ถึง 9.6 มิลลิเมตรจากรอยต่อเคลือบฟันกับเคลือบรากฟัน อย่างไรก็ตามที่ตำแหน่งอื่น ๆ สามารถใช้ได้อย่างระมัดระวัง นอกจากนี้การวางหมุดฝังเกลียวขนาดเล็กทางด้านที่มีรอยแยกมีแนวโน้มที่จะปลอดภัยกว่าด้านไม่มีรอยแยก