ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ : คนล่องหนในพื้นที่สาธารณะจังหวัดเชียงใหม่

Abstract

คนไร้บ้านเป็นบุคคลที่ใช้พื้นที่สาธารณะในการดำเนินชีวิตประจำวัน โดยใช้พื้นที่เพื่ออาศัยพักผ่อนและใช้ทำมาหากิน ซึ่งมักถูกคนทั่วไปมองว่าเป็นคนที่ก่อให้เกิดภาระต่อสังคม และเกี่ยวข้องกับปัญหาอาชญากรรมต่างๆ แต่แท้จริงแล้วคนไร้บ้านเป็นกลุ่มที่เสี่ยงที่จะถูกละเมิดสิทธิและเป็นกลุ่มด้อยโอกาสในการเข้าถึงบริการสาธารณะ สวัสดิการและหลักประกันด้านต่างๆ

ในการสำรวจประชากรคนไร้บ้านเชียงใหม่ พบว่าภูมิหลังของคนไร้บ้านเชียงใหม่อยู่ในเขตภาคเหนือและมีสาเหตุการกลายมาเป็นคนไร้บ้านมาจากปัญหาทะเลาะกับคนในครอบครัว และต้องการชีวิตอิสระ ทั้งนี้ คนไร้บ้านเชียงใหม่มีความต้องการปัจจัยขั้นพื้นฐานในการดำรงชีวิตในพื้นที่สาธารณะ และความปลอดภัยในชีวิต ทรัพย์สินของคนไร้บ้าน

อย่างไรก็ตาม การจัดการปัญหาของคนไร้บ้านจะมีทั้งหน่วยงานภาครัฐและฝ่ายต่างๆ ที่เข้ามาช่วยเหลือและส่งเสริมคุณภาพชีวิตของคนไร้บ้าน โดยหน่วยงานภาครัฐจะบังคับใช้กฎหมายที่เกี่ยวข้องเพื่อให้คนไร้บ้านมีคุณภาพชีวิตที่ดีและให้อาศัยชั่วคราวในศูนย์คนไร้ที่พึ่ง รวมถึงองค์กรฝ่ายต่างๆ เช่น สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน นักวิชาการ สถาบันการศึกษา เป็นต้นจะเป็นฝ่ายสนับสนุนให้คนไร้บ้านรวมกลุ่มเพื่อสร้างเครือข่ายในการผลักดันแก้ไขปัญหาคนไร้บ้าน สิ่งสำคัญในการจัดการปัญหาคนไร้บ้านคือการปรับเปลี่ยนมุมมองทัศนคติที่มีต่อคนไร้บ้าน ผู้มีชีวิตในพื้นที่สาธารณะในฐานะเพื่อนมนุษย์ ไม่ได้เป็นปัญหาของสังคม ซึ่งต้องได้รับการคุ้มครองเข้าถึงสิทธิขั้นพื้นฐานและปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน