ประสิทธิผลของการดูแลผู้ป่วยวิกฤตเฉียบพลันตามแนวคิดครอบครัวเป็นศูนย์กลางของการดูแลในหน่วยงานอุบัติเหตุฉุกเฉิน

Abstract

สถานการณ์การเจ็บป่วยวิกฤตเฉียบพลันของบุคคลอันเป็นที่รักจนต้องเข้ารับบริการในหน่วยงานอุบัติเหตุฉุกเฉินเป็นสถานการณ์วิกฤตของสมาชิกในครอบครัว ทำให้เกิดความวิตกกังวลที่อาจส่งผลต่อการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ การศึกษาในครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบกึ่งทดลองแบบสองกลุ่มวัดหลัง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการดูแลผู้ป่วยวิกฤตเฉียบพลันตามแนวคิดครอบครัวเป็นศูนย์กลางของการดูแลในหน่วยงานอุบัติเหตุฉุกเฉิน ต่อความวิตกกังวล การมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ และความพึงพอใจต่อบริการพยาบาลของสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย กลุ่มตัวอย่างเป็นสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยวิกฤตเฉียบพลันที่มารับบริการในหน่วยงานอุบัติเหตุฉุกเฉินจำนวน 72 ราย แบ่งเป็นกลุ่มที่ได้รับการดูแลตามมาตรฐานปกติและกลุ่มที่ได้รับการดูแลตามแนวคิดครอบครัวเป็นศูนย์กลางของการดูแลสองกลุ่มเท่าๆกัน เครื่องมือที่วิจัยคือ คู่มือการดูแลผู้ป่วยวิกฤตเฉียบพลันในหน่วยงานอุบัติเหตุฉุกเฉินตามแนวคิดครอบครัวเป็นศูนย์กลางของการดูแล และเครื่องมือรวบรวมข้อมูล ประกอบด้วย แบบวัดความวิตกกังวลของกาเบอร์สัน (Gaberson, 1991) แบบประเมินการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจของคริสตันและคณะ(Kriston, et al., 2010) และแบบประเมินความพึงพอใจต่อบริการพยาบาลสร้างโดยผู้วิจัยจากการทบทวนวรรณกรรม วิเคราะห์ข้อมูลโดยการแจกแจงความถี่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานโดยใช้สถิติแมนวิทนีย์ยู (Mann-Whitney U-test)

ผลการวิจัยพบว่า

1.สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยวิกฤติเฉียบพลันที่ได้รับการดูแลตามแนวคิดครอบครัวเป็นศูนย์กลางของการดูแลมีความวิตกกังวล ต่ำกว่ากลุ่มที่ได้รับการดูแลตามมาตรฐานปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.01)

2.สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยวิกฤติเฉียบพลันที่ได้รับการดูแลตามแนวคิดครอบครัวเป็นศูนย์กลางของการดูแลมีส่วนร่วมในการตัดสินใจ มากกว่ากลุ่มที่ได้รับการดูแลตามมาตรฐานปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.01)

3.สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยวิกฤติเฉียบพลันที่ได้รับการดูแลตามแนวคิดครอบครัวเป็นศูนย์กลางของการดูแลมีความพึงพอใจต่อบริการพยาบาล มากกว่ากลุ่มที่ได้รับการดูแลตามมาตรฐานปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.01)

ผลการศึกษาแสดงให้เห็นประสิทธิภาพการดูแลผู้ป่วยวิกฤตเฉียบพลันตามแนวคิดครอบครัวเป็นศูนย์กลางของการดูแลในหน่วยงานอุบัติเหตุฉุกเฉิน จึงควรใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาแนวปฏิบัติเพื่อใช้ในสถานการณ์การดูแลผู้ป่วยและครอบครัวในสถานการณ์จริงที่หน่วยงานอุบัติเหตุฉุกเฉินต่อไป